This paper explores the relationship between means and architectural design, in the light of death.
More concretely, means are defined as both the conceptual and practical tools available to man in order to perceive and shape the reality of the experienced living world. The perceptions of life, death, reality, design, human and matter are the conceptual background on which human civilization is based until now. At the same time, humans, using the means they possess, natural or artificial, explore the environment and then shape it accordingly. In fact, it is a bidirectional process in which humans design their environment while getting themselves redesigned by it in return.
The purpose of the paper is to redefine the position of mankind in the fluid and dynamic nature of the world through the continuous projection of life on the horizon of death.
An incentive for writing it, was the realization on behalf of people of what is called temporal finitism, which is the cause of multiple advents of death. Today mankind operates on the basis of human-centered patterns, ignoring the finite of existence, giving it the notion of “macabre”.
On the one hand, the model of the modern movement for purity and eternal sustainability led to the destruction of the ecosystem equilibrium while on the other hand, it led to the isolation of humans from the nature as well as from themselves. Today, the development of cultural heritage, through the intense impact of technology, is probably heading to the post-human era, in which existing structures are being revised.
This new treaty explores and redefines the relationship of death and technology with architecture. Consequently, questions related to the future of death are both necessary and decisive. In this context, technology is analysed as a means of perception and planning.
In particular, it is attempted to systematically approach new views on matter, reality, human and planning through new scientific and technological data.
The epoch of the Anthropocene implies the twentieth-century model’s mutation. Anthropocentric design is not a solution to the architectural practice of the future. It is therefore necessary to understand the world, to compose models that pinpoint human creativity in more ambitious practices. Instead of lamenting the loss of the future, it is advisable to overload with the modelling of infrastructures for better and more lively purposes. Over the last three hundred years the value of life has been identified with that of humanity. Today this perception is being revised and is moving towards a more holistic approach of the world. Human death – conceptually – as an experiment for an inhuman world without a subject, shows a time when it has begun to feel that it has come to an end.
Life from the point of view of death releases the image of oneself by addressing the new challenges of the technology of the future without fear, but rather with creative thinking.
Furthermore, euthanasia is proposed as a possible clause for the future of planning, considering possible visions of “immortality” in the posthuman Anthropocene. Finally, the collaboration of the different fields of science with architecture is a constructive effort for the creation of Speculative Design, which aims to create new emerging environments, using the technological means, to anticipate opportunities and deal with future threats.
Facts & Credits
Project Title Discourses on death as a condition for contemporary architecture
Student Evgnosia Mentesidou
Date 2018
Course Research thesis
Supervisor Maria Vogiatzaki
Institution Department of Architecture, Aristotle University of Thessaloniki
Η παρούσα ερευνητική εργασία διερευνά τη σχέση των μέσων με τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό, υπό το πρίσμα του θανάτου.
Πιο συγκεκριμένα, ως μέσα ορίζονται τόσο τα εννοιολογικά όσο και τα πρακτικά εργαλεία που έχει στη διάθεσή του ο άνθρωπος για να αντιληφθεί και να πλάσει τη πραγματικότητα του βιωμένου κόσμου. Οι εκάστοτε θεωρήσεις περί ζωής, θανάτου, πραγματικότητας, σχεδιασμού, ανθρώπου και ύλης αποτελούν το εννοιολογικό υπόβαθρο, στο οποίο βασίζεται μέχρι τώρα ο πολιτισμός. Παράλληλα, ο άνθρωπος χάρις στα μέσα που διαθέτει, φυσικά ή τεχνητά, διερευνά το περιβάλλον του και εν συνεχεία το διαμορφώνει. Στην ουσία πρόκειται για μία αμφίδρομη διαδικασία κατά την οποία ο άνθρωπος σχεδιάζει και επανασχεδιάζεται ο ίδιος από το περιβάλλον του.
Σκοπός της εργασίας είναι ο επαναπροσδιορισμός της θέσης του ανθρώπου στη ρευστή και δυναμική φύση του κόσμου, μέσα από τη συνεχή προβολή της ζωής στον ορίζοντα του θανάτου.
Αφετηρία και αφορμή υπήρξε η σχέση του ανθρώπου με τη περατότητά του στη σύγχρονη εποχή, που αποτελεί αίτιο για πολλαπλές εκφάνσεις θανάτου. Σήμερα η ανθρωπότητα λειτουργεί με βάση τα ανθρωποκεντρικά πρότυπα, αγνοώντας το πεπερασμένο της ύπαρξης, αποδίνοντας του την έννοια του “μακάβριου”.
Το μοντέλο του μοντέρνου κινήματος για καθαρότητα και αιώνια αειφορία, οδήγησε αφενός στην κατάρρευση της ισορροπίας των οικοσυστημάτων και αφετέρου στην απομόνωση του ανθρώπου από τη φύση και τον εαυτό του. Σήμερα η εξέλιξη του πολιτισμού, μέσω της έντονης επίδρασης της τεχνολογίας, οδεύει πιθανότατα προς τη μετανθρώπινη εποχή, κατά την οποία οι υπάρχουσες δομές αναθεωρούνται.
Αυτή η νέα συνθήκη διερευνά και επαναπροσδιορίζει τη σχέση του θανάτου και της τεχνολογίας με την αρχιτεκτονική. Ως εκ τούτου, ερωτήματα που σχετίζονται με το μέλλον του θανάτου, είναι αφενός αναγκαία και αφετέρου καθοριστικά. Στο πλαίσιο αυτό, η τεχνολογία αναλύεται ως μέσο δημιουργίας αντίληψης και σχεδιασμού.
Συγκεκριμένα, επιχειρείται η συστηματική προσέγγιση των νέων θεωρήσεων για την ύλη, τη πραγματικότητα, τον άνθρωπο και το σχεδιασμό, μέσω των νέων επιστημονικών και τεχνολογικών δεδομένων.
Η ανθρωπόκαινος εποχή συνεπάγεται τη μετάλλαξη των μοντέλων του εικοστού αιώνα (Turpin, 2013). Ο ανθρωποκεντρικός σχεδιασμός δεν αποτελεί λύση στην αρχιτεκτονική πρακτική του μέλλοντος. Αναγκαία είναι λοιπόν η κατανόηση του κόσμου, για τη σύνθεση μοντέλων που εντοπίζουν την ανθρώπινη δημιουργικότητα σε πιο φιλόδοξες πρακτικές. Αντί για θρήνο για την απώλεια του μέλλοντος, σκόπιμη είναι η επιφόρτιση με τη μοντελοποίηση υποδομών για καλύτερους και πιο ζωντανούς σκοπούς. Τα τελευταία τριακόσια χρόνια η αξία της ζωής ταυτίστηκε με αυτή της ανθρώπινης. Σήμερα αυτή η αντίληψη αναθεωρείται και βαδίζει σε μία πιο ολιστική προσέγγιση του κόσμου. Ο θάνατος του ανθρώπου – εννοιολογικά – ως πείραμα για έναν απάνθρωπο κόσμο χωρίς υποκείμενο, δείχνει μια εποχή που έχει αρχίσει να αισθάνεται ότι έφτασε στο τέλος της.
Η ζωή μέσα από το πρίσμα του θανάτου, απελευθερώνει την εικόνα του εαυτού, αντιμετωπίζοντας τις νέες προκλήσεις της τεχνολογίας του μέλλοντος χωρίς φόβο αλλά με δημιουργική σκέψη.
Περαιτέρω, προτείνεται η “ευθανασία” ως πιθανή συνθήκη για το μέλλον του σχεδιασμού, εξετάζοντας ενδεχόμενα οράματα προς την “αθανασία” στην Ανθρωπόκαινο εποχή (Anthropocene) του μετανθρώπου (Posthuman). Τέλος, η σύμπραξη των διαφόρων επιστημονικών πεδίων με την αρχιτεκτονική αποτελεί μία εποικοδομητική προσπάθεια για τη δημιουργία του Στοχαστικού Σχεδιασμού (Speculative Design), ο οποίος έχει ως στόχο τη δημιουργία νέων αναδυόμενων περιβαλλόντων, με τη χρήση των τεχνολογικών μέσων, για τη πρόβλεψη ευκαιριών και αντιμετώπιση απειλών του μέλλοντος.
Στοιχεία εργασίας
Τίτλος εργασίας Ο θάνατος ως συνθήκη της σύγχρονης αρχιτεκτονικής
Φοιτήτρια Ευγνωσία Μεντεσίδου
Ημερομηνία 2018
Μάθημα Ερευνητική Εργασία
Επιβλέπουσα Καθηγήτρια Μαρία Βογιατζάκη
Σχολή Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
Full text in Greek here – διαβάστε ολόκληρη την εργασία στα Ελληνικά εδώ
Check out more student works, here!
Δείτε περισσότερες φοιτητικές εργασίες, εδώ!
READ ALSO: Όλα όσα έγιναν στο The Architect Show 2019