Η ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΤΟΥ ΔΟΞΙΑΔΗ, ΜΕΤΑΞΥ ΜΕΤΕΩΡΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ / ΠΑΝΕΠΙΤΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ / ΦOΙΤΗΤΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ

Πολλές είναι οι συζητήσεις που γίνονται κατά καιρούς σχετικά με το ζήτημα των πόλεων που σχεδιάζονται και κτίζονται εκ του μηδενός. Για τους περισσότερους, καμία νέα πόλη δεν μπορεί να συγκριθεί σε ζητήματα ποιότητας με αυτές που έχουν επιβιώσει στο πέρασμα του χρόνου, καθώς η σημερινή τους μορφή είναι αποτέλεσμα συνεχών προσθηκών και αφαιρέσεων. Για κάποιους άλλους, οι πόλεις που σχεδιάζονται σε λευκό χαρτί έχουν τη γνώση και την εμπειρία των υφιστάμενων και έτσι μπορούν εύκολα να αποφύγουν εξαρχής τα λάθη του παρελθόντος. Σε κάθε περίπτωση, το ζήτημα των νέων πόλεων αποτέλεσε και αποτελεί τροφή για σκέψη και προβληματισμό, ειδικά στη σημερινή εποχή, που τα ζητήματα της πόλης και του κέντρου της είναι πιο κρίσιμα από ποτέ.
 
Η συγκεκριμένη ερευνητική εργασία θέτει ως στόχο την ενεργοποίηση αυτής της συζήτησης, με κέντρο βάρους το παράδειγμα της “Πόλης του Μέλλοντος” του Κωνσταντίνου Δοξιάδη, εξετάζοντας παράλληλα και άλλα αντίστοιχα μοντέλα νέων πόλεων της εποχής του, καθώς και προγενέστερα και μεταγενέστερα. Ταυτόχρονα, επιχειρεί να φέρει στο προσκήνιο τα ζητήματα της “Ουτοπίας” και της “Δυστοπίας”, όπως αυτά είχαν ειπωθεί στο παρελθόν, συγκρίνοντάς τα με τις πιο σύγχρονες απόψεις για τις “Ιδανικές Πόλεις”. Εστιάζοντας στη ζωή και το έργο του Δοξιάδη, γίνεται μία απόπειρα αναγνώρισης της σημασίας που είχε η συστηματική μέθοδός του στο έργο του, αλλά και ο ρόλος των σύγχρονων και προγενέστερων αρχιτεκτονικών ρευμάτων σε αυτό. Ακόμα, γίνεται αναφορά στις αναλύσεις του για τους ανθρώπινους οικισμούς του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος, εστιάζοντας στην επιστήμη της “Οικιστικής”, αλλά και στις προτάσεις του για την εξέλιξη των “Δυναμικών Οικισμών”, με τελική κατάληξη την παγκόσμια πόλη, την “Οικουμενόπολη”.
 
Παράλληλα γίνεται αναφορά στην κρίση του κινήματος του Μοντερνισμού και την ανάδυση της Πολεοδομίας του 1950, αλλά και στη μετάβαση από τα “CIAM” των Μοντερνιστών στα “Συμπόσια της Δήλου”, που οργάνωνε ο ίδιος ο Δοξιάδης. Επιπλέον, γίνεται ανάλυση σε δύο από τα σημαντικότερα έργα του, την πόλη του Ισλαμαμπάντ και το πανεπιστήμιο του Παντζάμπ, υπογραμμίζοντας τη σημερινή πραγματικότητα αυτών των έργων. Τέλος, αναφέρεται ο ρόλος του στη σύγχρονη πολεοδομία και επιχειρείται μία σύγκριση με ιδέες του σήμερα για τις πόλεις του αύριο. Η ερευνητική εργασία κλείνει θέτοντας ορισμένα βασικά ερωτήματα σχετικά με το μέλλον το πόλεων, αλλά και το ρόλο του σημερινού αρχιτέκτονα σε αυτές.

RELATED ARTICLES