Οι φοιτήτριες Δανάη Ελένη Παυλίδου και Μυρτώ Παυλοπούλου μελετούν και συνθέτουν μια γέφυρα-φωλιά για τους ανθρώπους της πόλης Mandalay της Myanmar, για μια πολυπολιτισμική κοινότητα, για έναν τόπο-πεδίο διαρκούς διαμάχης, με σεβασμό για τις ζωές, τις συνήθειες, το τοπίο, τα παραδοσιακά υλικά και τις τεχνικές.
– κείμενο από τις δημιουργούς
Η Μυανμάρ είναι μια πολυπολιτισμική χώρα που συνδυάζει διαφορετικές παραδόσεις, θρησκείες, γλώσσες μέσα σε ένα πεδίο διαρκών διαμαχών. Με τα χρόνια φαίνεται ότι είναι πραγματικά δύσκολο να βρεθεί τρόπος για μια ειρηνική συνύπαρξη όλων των διαφορετικών ομάδων ανθρώπων. Συχνά έχουν υπάρξει απαγορεύσεις στη διδασκαλία παραδοσιακών γλωσσών καθώς και ορισμένων θρησκειών. Όσο οι αντιπαραθέσεις αυτές εντείνονται, ο τρόπος με τον οποίο οι ντόπιοι εργάζονται, κοινωνικοποιούνται και ζούνε δεν έχει αλλάξει βαθιά. Κάθε δραστηριότητα δεν συμβαίνει απαραίτητα μέσα σε έναν καθορισμένο χώρο, αντίθετα τα όρια μεταξύ εσωτερικών και εξωτερικών χώρων γίνονται πολύ πιο διάχυτα.
Αγκαλιάζοντας αυτήν την κατάρρευση των ορίων, μπορεί να επιτευχθεί ισορροπία μεταξύ κοινών και ιδιωτικών σφαιρών, με σεβασμό στις προθέσεις των χρηστών. Τα αυξανόμενα επίπεδα απομόνωσης των διακριτά διαχωρισμένων ομάδων και οι μεταβαλλόμενες αντιλήψεις στον τρόπο που ζούνε, μας οδηγούν στη δημιουργία ενός συγκροτήματος συνύπαρξης που θα επικεντρώνεται σε 3 έννοιες: στη στροφή προς την κοινή χρήση, τη διάχυση ορίων και την κοινωνική αντιπροσώπευση και ενδυνάμωση.
Το κέντρο του έργου μας ήταν η δημιουργία μιας φωλιάς σχεδιασμένης για μια κοινότητα, ένα έθνος του οποίου το μέλλον έχει ξανασχεδιαστεί και ανακατευθύνεται για αυτό, χωρίς αυτό.
Η βασική μας ιδέα είναι να σχεδιάσουμε μια γέφυρα που -όπως η κυριολεκτική σημασία της γέφυρας είναι να συνδέει- να συνδέει μεταφορικά όλες τις διαφορές που συνυπάρχουν σε αυτή τη χώρα. Το κέντρο του έργου μας ήταν η δημιουργία ενός ασφαλούς χώρου. Μιας φωλιάς σχεδιασμένης για μια κοινότητα, ένα έθνος του οποίου το μέλλον έχει ξανασχεδιαστεί και ανακατευθύνεται για αυτό, χωρίς αυτό. Μια φωλιά που αρνείται να σωπάσει, που αφηγείται την ιστορία των ζωντανών και των νεκρών. Που διεκδικεί ιδιοκτησία και δικαίωμα.
Με κεντρικό άξονα την έννοια της ροής, η γέφυρα έρχεται να φωλιάσει σε ένα μικρό κόλπο στη λίμνη Kantawgyia στο Mandalay και να συνδέει έναν μικρό άναρχο οικισμό με ένα πάρκο. Μορφολογικά η σύνθεση αντλεί επιρροές και (μετά)σχηματίζεται με βάση την ροϊκότητα και την ανακύκληση του νερού και τις οργανικές διαδρομές που αυτό ακολουθεί.
Καθώς πλησιάζει κανείς τη γέφυρα από τη νοτιοδυτική πλευρά του οικισμού μπορεί να συναντήσει τη μεγαλύτερη κατασκευή-φωλιά, που λειτουργεί ως αρχείο χαμένων βιβλίων, κειμένων, εικόνων κ.λπ. Συνεχίζοντας στο πλωτό κομμάτι της γέφυρας, ο περιπατητής έρχεται σε επαφή με άλλες μικρότερες φωλιές που χρησιμοποιούνται ως ασφαλείς χώροι από τους περαστικούς. Κάποιος μπορεί να πάει να προσευχηθεί, να διαβάσει, να χαλαρώσει, ή απλά για έρθει σε επαφή με άλλους περιπατητές. Ταυτόχρονα σε κάποιες από αυτές τις κατασκευές βρίσκει κανείς κατά καιρούς εργαστήρια που σχετίζονται με παραδοσιακές τέχνες και τεχνικές, και την εκμάθηση αυτών. Η γέφυρα πλαισιώνεται από υπαίθριες αγορές, τόσο στο πλωτό όσο και στο μη πλωτό κομμάτι, που περιέχουν παραδοσιακά προϊόντα και αντικείμενα που δημιουργούνται στα εργαστήρια που λειτουργούν στη γέφυρα.
Με την οικειοποίηση του χώρου από κάποιον χρήστη, τα πανιά μπορούν να ξετυλιχτούν και να καλύψουν την φωλιά, επικοινωνώντας έτσι στους υπόλοιπους περιπατητές την ύπαρξη ατόμων μέσα αυτή.
Αρχιτεκτονική και στοιχεία που περιγράφουν μια ζωή επιβίωσης, ανθεκτικότητας και προσαρμογής. Η κατασκευή των φωλιών γίνεται από τοπικά υλικά όπως το ξύλο Teak και Pyinkado, ιδιαίτερα ανθεκτικά στο νερό και οικεία στους ντόπιους. Περιμετρικά του σκελετού αρθρώνονται κομμάτια υφασμάτων τα οποία στερεώνονται στο υψηλότερο μέρος της φωλιάς. Με την οικειοποίηση του χώρου από κάποιον χρήστη, τα πανιά μπορούν να ξετυλιχτούν και να καλύψουν την φωλιά, επικοινωνώντας έτσι στους υπόλοιπους περιπατητές την ύπαρξη ατόμων μέσα αυτή. Οι εσωτερικοί χώροι των φωλιών, δημιουργούν μια σειρά ευανάγνωστων, φωτεινών, «ακατάστατων» χώρων που συνδέονται οριζόντια μέσω μιας συλλογής ανοιχτών αλλά και ελαφρώς διάτρητων διαδρόμων κατασκευασμένων από μπαμπού. Δημιουργούνται κενά μεταξύ των φωλιών, διατηρώντας οπτική και ακουστική σύνδεση με τις υπόλοιπες σε κάθε επίπεδο.
Στοιχεία έργου
Τίτλος έργου Μια γέφυρα, συνεύρεση πολιτισμών
Τύπος έργου Εργασία στο εργαστήριο εμβάθυνσης “Η συγκρότηση της μετάβασης”
Τοποθεσία Mandalay, Myanmar
Φοιτήτριες Δανάη Ελένη Παυλίδου, Μυρτώ Παυλοπούλου
Επιβλέπων καθηγητής Κωνσταντίνος Ιωαννίδης
Πανεπιστημιακό Ίδρυμα Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ)
The students Danai Eleni Pavlidou and Myrto Pavlopoulou study and compose a bridge-nest for the people of the city of Mandalay, Myanmar, for a multicultural community, for a place-field of constant conflict, with respect for the lives, habits, landscape, traditional materials and techniques.
-text by the authors
Myanmar is a multicultural country that combines different traditions, religions, languages in a field of constant conflicts. Over the years it seems that it is really difficult to find a way for a peaceful coexistence of all the different groups of people. There have often been bans on the teaching of traditional languages as well as certain religions. While these confrontations intensify, the way locals work, socialize, and live has not changed profoundly. Every activity does not necessarily occur within a defined space, instead, the boundaries between indoor and outdoor spaces become much more diffuse.
By embracing this collapsing of boundaries, a balance can be achieved between public and private spheres, while respecting users’ intentions. The increasing levels of isolation of distinctly segregated groups and the changing perceptions of the way they live lead us to create a coexistence space that will focus on 3 concepts: the shift towards sharing, the diffusion of boundaries, and social representation and empowerment.
The center of our project was the creation of a nest designed for a community, a nation whose future has been reimagined and redirected for it, without it.
Our main idea is to design a bridge that – as the literal meaning of bridge is to connect – metaphorically connects all the differences that coexist in this country. The center of our project was the creation of a safe space. Of a nest designed for a community, a nation whose future has been reimagined and redirected for it, without it. A nest that refuses to be silent, that tells the story of the living and the dead—claiming ownership and rights.
Centered on the concept of flow, the bridge comes to nestle in a small bay at Kantawgyia Lake in Mandalay and connects a small settlement with a park. Morphologically, the composition draws influences and is (re)formed based on the fluidity of water and the organic routes it follows.
As one approaches the bridge from the southwest side of the settlement one can come across the largest structure-nest, which acts as an archive of lost books, texts, images, etc. Continuing on the floating part of the bridge, the walker comes into contact with other smaller nests used as safe spaces by passers-by. One can go to pray, read, relax, or simply connect with other walkers. At the same time in some of these constructions, one occasionally finds workshops related to traditional arts and techniques, and the learning of them. Along the bridge one can come across open-air markets, both floating and unpaved, containing traditional products and objects created in the workshops operating on the bridge.
With the appropriation of the space by a user, the textiles can be unfurled and cover the nest, thus communicating to other walkers the existence of individuals inside it.
Architecture and elements that describe a lifetime of survival, resilience, and adaptation. The construction of the nests is made of local materials such as Teak and Pyinkado wood, particularly water resistant and familiar to the locals. Pieces of fabric are hinged around the frame and fixed to the highest parts of the nest. With the appropriation of the space by a user, the textiles can be unfurled and cover the nest, thus communicating to other walkers the existence of individuals inside it. The interior spaces of the nests create a series of readable, bright, ‘messy’ spaces connected horizontally through a collection of open but slightly perforated corridors made of bamboo. Spaces are created between the nests, maintaining visual and auditory connection with the rest on each level.
Facts & Credits
Project title A bridge, a gathering of cultures
Project type Project for “Making the Transition” insights studio
Location Mandalay, Myanmar
Students Danai Eleni Pavlidou, Myrto Paulopoulou
Supervisor Konstantinos Ioannidis
University School of Architecture, Aristotle University of Thessaloniki (AUTH)
READ ALSO: Automated foodscapes : επαναπροσδιορίζοντας γαστρονομικά τοπία | Διπλωματική εργασία από τις Σαπουντζή Αλεξάνδρα και Τόγια Μαργαρίτα