Νέα Γενιά Ελληνίδων Αρχιτεκτόνων: Athens Surreal // Τίνα Μαρινάκη: "Aρχιτεκτονική σημαίνει σύλληψη εναλλακτικών πραγματικοτήτων" // Συνέντευξη στη Μελίνα Αρβανίτη-Πολλάτου

Οι αρχιτέκτονες είναι, εκ φύσεως, οραματιστές που μεταμορφώνουν, με τη δύναμη της φαντασίας τους, τον χώρο και την πόλη δημιουργώντας νέους τρόπους αντίληψης της πραγματικότητας και εναλλακτικά σενάρια ζωής. Για την αρχιτέκτονα Τίνα Μαρινάκη, τη δημιουργική δύναμη του creative studio Athens Surreal, η Αθήνα – η πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε – έχει μαγνητική γοητεία και υπάρχουν λόγοι γι’ αυτό.

Ακολουθώντας τη συλλογιστική των Colin Rowe και Fred Koetter στο Collage City (1978), όπου το παράδειγμα της μοντέρνας, καθολικά σχεδιασμένης ‘από τα πάνω’, πόλης του 20ου αιώνα απορρίπτεται, εμφατικά, προς χάριν της πολυπλοκότητας και της πολυμορφίας της αστικής συνύπαρξης, η Τίνα Μαρινάκη κρατάει τον πλουραλισμό, τις αντιφάσεις και την ιστορικότητα της σύγχρονης Αθήνας για να την ερμηνεύσει και να την σχεδιάσει, εκ νέου, «μέσα από τον σχεδόν ονειρικό φακό» της φαντασίας της. Προσβλέποντας σε μια μελλοντική μητρόπολη «που σέβεται την ιστορία, τους κατοίκους και το τοπίο της και δεν έχει μετατραπεί σε Disneyland για τους τουρίστες», η αρχιτέκτονας της πιο θελκτικής εκδοχής μιας σουρεάλ αθηναϊκής ζωής βασίζεται στον αυθορμητισμό και στο χιούμορ μιας διαχρονικής Αθήνας που θυμίζει καλοκαίρι, νεραντζιές και θερινά.

Η συνέντευξη πραγματοποιείται στα πλαίσια της ενότητας Women In Architecture, όπου η αρχιτέκτονας και αρχισυντάκτρια του Archisearch.gr, Μελίνα Αρβανίτη-Πολλάτου, επιμελείται και παρουσιάζει την υποενότητα «Νέα Γενιά Ελληνίδων Αρχιτεκτόνων» με στόχο την ανάδειξη των γυναικείων μορφών και θηλυκοτήτων της σύγχρονης ελληνικής αρχιτεκτονικής σκηνής. Μέσα από την ανίχνευση των πολύμορφων και πολύχρωμων μεθοδολογιών έρευνας και δράσης τους, επιχειρείται η σκιαγράφηση του πως αυτές μετασχηματίζουν και αναδιαμορφώνουν το πεδίο της σύγχρονης αρχιτεκτονικής σκέψης και παραγωγής σήμερα.

~

~

~

Μελίνα Αρβανίτη-Πολλάτου: Τα τελευταία χρόνια ζείτε και εργάζεστε στη Νέα Υόρκη. Το ATHENS SURREAL ξεκίνησε στο Instagram τον Φεβρουάριο 2023. Γιατί Αθήνα και γιατί μια σουρεάλ εκδοχή της;

Τίνα Μαρινάκη: Παρά το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια ζω και εργάζομαι ως αρχιτέκτονας στη Νέα Υόρκη, ενστικτωδώς επέλεξα την Αθήνα ως το σκηνικό των έργων μου — ίσως επειδή είναι η πόλη όπου έζησα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου.

Για μένα, η Αθήνα είναι από τη φύση της μια σουρεαλιστική πόλη, γεμάτη ιστορία, πολυπλοκότητα και έντονες αντιθέσεις, που την καθιστούν ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης.

Η επιλογή της Αθήνας ως σκηνικό για κάθε σουρεαλιστική σκηνή στις εικόνες μου με βοήθησε να εξερευνήσω διαφορετικές τεχνικές και αισθητικές προσεγγίσεις, να ενσωματώσω αθηναϊκά χωρικά στοιχεία, και μερικές φορές να κάνω σχόλια για την ελληνική πραγματικότητα. Η ιδέα της δημιουργίας μιας “σουρεάλ” εκδοχής της πόλης βασίζεται στη δύναμη της τεχνητής νοημοσύνης να παρουσιάζει εναλλακτικές πραγματικότητες, αλλά και στην προσωπική μου ανάγκη να επανερμηνεύσω την Αθήνα μέσα από έναν φανταστικό, σχεδόν ονειρικό φακό.

ΜΑΠ: Υπάρχει συγκεκριμένος λόγος που επιλέξατε, αρχικά, το Instagram ως πλατφόρμα φιλοξενίας του πρότζεκτ έναντι μιας συμβατικής ιστοσελίδας; Σας ενδιαφέρει ιδιαίτερα, ενδεχομένως, κάτι στη διαδραστικότητα ή στη δημοφιλία του συγκεκριμένου μέσου;

ΤΜ: Το Instagram επιλέχθηκε, αρχικά, ως η κύρια πλατφόρμα λόγω της φύσης του υλικού, καθώς η εστίασή του στην εικόνα και την οπτική αφήγηση ταίριαζε απόλυτα με το περιεχόμενο του Athens Surreal. Η αμεσότητα, η δυναμική διάδραση με το κοινό και η δυνατότητα εξερεύνησης μέσω αλγορίθμων και hashtags βοήθησαν στη διάδοση του έργου, δημιουργώντας έναν ζωντανό διάλογο γύρω από την Αθήνα και την τεχνητή νοημοσύνη. Η ανταπόκριση του κοινού αποδείχθηκε καταλυτική.

Ο λογαριασμός εξελίχθηκε μέσα από μια αμφίδρομη διαδικασία: μαζί με το κοινό, ανακαλύπταμε όχι μόνο την τεχνητή νοημοσύνη—μια τεχνολογία άγνωστη και για τους δυο μας—αλλά και την ίδια την Αθήνα μέσα από μια νέα, σχεδόν ονειρική προοπτική.

Μέσα από αυτό το ταξίδι, έχω λάβει αμέτρητα συγκινητικά μηνύματα, έχω συζητήσει με αγνώστους για την πόλη, την τεχνητή νοημοσύνη και ό,τι μας απασχολεί στο σήμερα. Αυτές οι αλληλεπιδράσεις δεν ήταν απλώς διάλογοι· ήταν παράθυρα σε νέους κόσμους, πηγές έμπνευσης και αφορμές για σκέψη.

ΜΑΠ: Ποια ήταν η αφορμή πίσω από την δημιουργία του @athens_surreal; Είναι το αποτέλεσμα μιας πολυετούς συλλογιστικής, που αποκρυσταλλώθηκε στο σήμερα, με την ορμητική είσοδο της τεχνολογίας AI στις ζωές μας, ή προέκυψε πιο παρορμητικά κι αιφνίδια;

ΤΜ: Το Athens Surreal ξεκίνησε ως μια ψηφιακή συλλογή εικόνων, που δημιούργησα πειραματιζόμενη με την τεχνητή νοημοσύνη, χωρίς σαφή κατεύθυνση ή κάποιο μακροπρόθεσμο σχέδιο. Στην αρχή, ήταν μια προσωπική άσκηση δημιουργικότητας, μια αυθόρμητη εξερεύνηση μορφών και ιδεών χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Ο στόχος μου ήταν να διευρύνω τα όρια της δημιουργικότητας αξιοποιώντας τις νέες δυνατότητες της τεχνολογίας για να επανερμηνεύσω χωρικές και οπτικές πραγματικότητες. Μέχρι και σήμερα, κάθε φορά, προσπαθώ να εξερευνώ μια νέα θεματική και να δίνω μια διαφορετική οπτική σε γνώριμες αθηναϊκές συνθήκες.

Πλέον, το Athens Surreal δεν είναι απλώς μια συλλογή εικόνων—είναι ένας χώρος συνάντησης, εξερεύνησης και συνεχούς ανακάλυψης.

ΜΑΠ: Όπως μας είπατε ήδη, το Athens Surreal είναι «μια ψηφιακή συλλογή εικόνων δημιουργημένων με Τεχνητή Νοημοσύνη (AI)» που επιχειρούν, θα έλεγα, μια ανασύσταση της Αθήνας ως τοπίου, τόπου και εμπειρίας στην κλίμακα της πόλης (πολεοδομία) και στην κλίμακα του κτηρίου (αρχιτεκτονική). Υποθέτω πως το αρχιτεκτονικό σας υπόβαθρο έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση αυτού του υπερρεαλιστικού κόσμου. Μιλήστε μας περισσότερο γι’ αυτό.

ΤΜ: Αντιλαμβάνομαι το Athens Surreal ως μια επέκταση της αρχιτεκτονικής, μια προσπάθεια κριτικής επανερμηνείας του χώρου, που, κατά τη γνώμη μου, αποτελεί τον πυρήνα της αρχιτεκτονικής σκέψης. Μέσα από την τεχνητή νοημοσύνη, επιχειρώ να αναδιαμορφώσω όχι μόνο την οπτική απεικόνιση της πόλης, αλλά και τις ίδιες τις αφηγήσεις που τη διαμορφώνουν.

Η Αθήνα είναι μια πόλη με πολλαπλά επίπεδα ιστορικότητας, αντιθέσεων και αστικών στρωμάτων. Το Athens Surreal αντλεί από αυτήν την πολυπλοκότητα και προτείνει έναν νέο τρόπο θέασης της πόλης, όπου το πραγματικό και το φαντασιακό διαπλέκονται, προσφέροντας εναλλακτικές αναγνώσεις του αστικού τοπίου. Η αρχιτεκτονική μου κατάρτιση έχει παίξει καθοριστικό ρόλο σε αυτή τη διαδικασία, καθώς μου επιτρέπει να προσεγγίζω την πόλη όχι μόνο ως ένα σύνολο κτηρίων, αλλά ως ένα πεδίο αλληλεπιδράσεων, δυναμικών σχέσεων και ατμοσφαιρών. Επιπλέον, θεωρώ ότι η αρχιτεκτονική δεν αφορά αποκλειστικά τη δημιουργία υλικών δομών, αλλά και τη δυνατότητα φαντασίωσης και σύλληψης εναλλακτικών πραγματικοτήτων.

Σε αυτό το πλαίσιο, το Athens Surreal χρησιμοποιεί τα εργαλεία της τεχνητής νοημοσύνης για να διερευνήσει πώς μπορούμε να αναδιαμορφώσουμε την εμπειρία του χώρου, προτείνοντας νέα τοπία, τόπους και βιώματα, πέρα από τις φυσικές ή λειτουργικές τους παραμέτρους.

ΜΑΠ: Ας κάνουμε εδώ μια παρένθεση για να ζητήσω την άποψή σας πάνω στην κριτική θεωρητική συζήτηση που έχει ξεκινήσει πάνω στην Τεχνητή Νοημοσύνη (AI). Είναι η μεγαλύτερη αρετή του AI ότι είναι μια ανοιχτή σε όλους (open source) τεχνολογία που εκδημοκρατίζει την παραγωγή λόγου και εικόνας; Χειρίζεται ο χρήστης το AI ή το AI χειρίζεται τον χρήστη; Σε ποιον ανήκει το παραγόμενο αποτέλεσμα πνευματικά: στην τεχνητή νοημοσύνη ή στον ανθρώπινο παράγοντα; Και τα πιο δημοφιλή ερωτήματα: παράγεται τέχνη από την τεχνολογία AI; Χρειάζεσαι τις επαγγελματικές δεξιότητες ενός ζωγράφου, ενός φωτογράφου ή ακόμη κι ενός αρχιτέκτονα για να παράξεις μια εικόνα AI υψηλής αισθητικής; Απαντήστε, ελεύθερα, με βάση ο,τι σας ενδιαφέρει στην προσωπική σας πρακτική.

TM: Δυστυχώς, η τεχνητή νοημοσύνη δεν είναι εγγενώς ανοιχτή σε όλους (open source), ούτε εκδημοκρατίζει απαραίτητα την παραγωγή λόγου και εικόνας. Πολλά από τα ισχυρότερα μοντέλα ανήκουν σε μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες και λειτουργούν με κλειστές βάσεις δεδομένων. Αποτελεί, ωστόσο, μία τεχνολογική εξέλιξη που έχει προστεθεί στις επιστήμες, στις ηλεκτρονικές συσκευές αλλά και στα σχεδιαστικά προγράμματα, αντίστοιχα όπως όταν ενσωματώθηκε στη σχεδιαστική διαδικασία το CAD (Computer-Aided Design). Είναι σημαντικό, επίσης, να σημειωθεί ότι ο υπολογιστής και τα μαθηματικά μας παρέχουν ένα ισχυρό σύνολο εργαλείων για τη δημιουργία σχεδίων, αλλά δεν παράγουν ούτε ένα σχέδιο από μόνα τους. Ο τελικός σχεδιασμός απαιτεί την ανθρώπινη κρίση και τη συλλογική λήψη αποφάσεων από τα ενδιαφερόμενα μέρη.

Αντίστοιχα και κατά τη δημιουργία των εικόνων χρειάζεται ένας χρήστης που θα έχει ήδη σκεφτεί το αποτέλεσμα και θα το «μεταφράσει» σε όρους (prompts) που η Τεχνητή Νοημοσύνη μπορεί να “ταιριάξει” στις αντίστοιχες πληροφορίες που έχει “εκπαιδευτεί”. Σχετικά με τα πνευματικά δικαιώματα – τα οποία πάντα αποδίδονται νομικά σε ανθρώπους και όχι σε μηχανές – υπάρχουν σαφείς υποδείξεις από διεθνείς υποθέσεις ως τώρα, οπότε αυτό ως ένα βαθμό έχει κατοχυρωθεί. Αυτό που ακόμη δεν έχει κατοχυρωθεί είναι η διαφάνεια από την πλευρά των εταιρειών σχετικά με τις βάσεις δεδομένων που χρησιμοποιούν.

Φυσικά, η τεχνολογία από μόνη της δεν είναι καλή ή η κακή. Ο τρόπος που χειριζόμαστε την τεχνολογία και την ενσωματώνουμε στη ζωή μας εξαρτάται πάντα από τις αποφάσεις μας, τις κοινωνικές αξίες μας και τα νομικά πλαίσια που θεσπίζονται.

Είναι μεγάλη και σοβαρή συζήτηση, αλλά νομίζω ότι είναι αδιαμφισβήτητο ότι πρέπει να δημιουργηθεί ένα κατάλληλο ρυθμιστικό πλαίσιο για την τεχνητή νοημοσύνη σε διάφορα επίπεδα όπως για παράδειγμα: ποιος κατέχει τη βάση δεδομένων πληροφοριών της Τεχνητής Νοημοσύνης, ποιος την εκπαιδεύει και με τι πρότυπα, τι έλεγχος υπάρχει στα δικαιώματα δημιουργών. Όπως η δυνατότητα φωτογραφικής μηχανής στα smartphones δε μας καθιστά αυτόματα όλους φωτογράφους, έτσι θεωρώ ότι και η χρήση του ΑΙ δεν αντικαθιστά σε καμία περίπτωση το φωτογράφο ή τον καλλιτέχνη. Το photoshop δεν αντικατέστησε τον φωτογράφο, η φωτογραφία παλαιότερα δεν αντικατέστησε τη ζωγραφική…

Πιστεύω βαθιά στον ανθρώπινο παράγοντα και την ανθρώπινη δημιουργία, αλλά και στην εξέλιξή του. Θεωρώ ότι το ΑΙ μπορεί να αποτελέσει ένα παντοδύναμο εργαλείο ώστε να εξελιχθεί και να οδηγηθεί η τέχνη και η φωτογραφία σε άλλες κατευθύνσεις. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό για εμένα ότι η διαδικασία της δημιουργίας της εικόνας προϋποθέτει την ύπαρξη μιας ιδέας. Το στοιχείο αυτό με οδηγεί να σκέφτομαι περισσότερο ορισμένους παράγοντες πριν ακόμα δημιουργήσω μια εικόνα, παράγοντες όπως για παράδειγμα τι θα απεικονίζεται, τι χαρακτηριστικά θα έχει, ποιο θα είναι το θέμα της εικόνας, πώς θα είναι ο καιρός, το φως, κτλ. Από τη μία μεριά, λοιπόν, η δημιουργική σκέψη, η έμπνευση, η κρίση, αλλά και η απόδοση συναισθηματικής σύνδεσης και ιστορίας στο έργο παραμένουν σημαντικά ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Από την άλλη μεριά, η τεχνητή νοημοσύνη επιτρέπει τη δημιουργία εικόνων που πριν ήταν δύσκολο ή αδύνατο να προκύψουν με τα παραδοσιακά μέσα. 

Αποτελεί ένα πολύ σημαντικό εργαλείο που επιτρέπει να εξερευνήσουμε τα όρια της φαντασίας και η σύμπραξη ανθρώπου και μηχανής μπορεί να οδηγήσει σε νέες μορφές έκφρασης.

ΜΑΠ: Συμπερασματικά της προηγούμενης ερώτησης, ως γενεσιουργός δύναμη του Athens Surreal, σε ποιον προσδιορισμό αισθάνεστε πιο κοντά: ψηφιακή καλλιτέχνης (digital artist), δημιουργός (auteur), εικονογράφος (illustrator) ή κάτι άλλο;

ΤΜ: Σε συνέχεια της προηγούμενης ερώτησης, η ιδέα αποτελεί το αρχικό σημείο εκκίνησης.  Είναι ένα άυλο, αλλά θεμελιώδες στοιχείο που οδηγεί τη δημιουργική διαδικασία, όπου η ιδέα μετατρέπεται σε ένα απτό ή οπτικό έργο μέσω κάποιου εργαλείου (σκίτσο, σχέδιο ή εργαλεία ΑΙ).

Θα έλεγα ότι ο προσδιορισμός “δημιουργός” (auteur) είναι αυτός που με εκφράζει καλύτερα, διατηρώντας βέβαια πάντοτε την ιδιότητα του αρχιτέκτονα, με την έννοια της προσπάθειας επανερμηνείας μιας χωρικής συνθήκης.

ΜΑΠ: Η σουρεάλ Αθήνα σας είναι ένας ονειρικός, συμβολικός μετα-κόσμος με συνήθεις πρωταγωνιστές, κατ’ επανάληψη, τον Παρθενώνα, την αθηναϊκή πολυκατοικία της αντιπαροχής και τις Κυκλάδες σε διάφορες, πολύχρωμες ή όχι εκδοχές. Τι σημαίνουν αυτά τα τρία θέματα για εσάς;

ΤΜ: Η “σουρεάλ Αθήνα” αποτελεί έναν μετα-κόσμο όπου η πραγματικότητα και η φαντασία συνυπάρχουν, δημιουργώντας νέες σημασίες και συνδέσεις. Τα τρία θέματα που αναφέρατε—ο Παρθενώνας, η αθηναϊκή πολυκατοικία της αντιπαροχής και οι Κυκλάδες—είναι βαθιά ριζωμένα στην πολιτιστική, ιστορική και κοινωνική ταυτότητα της Ελλάδας και συνδέονται με μια διαρκή αναζήτηση της σύγχρονης ελληνικής ταυτότητας μέσα από την αντίθεση και τη σύνθεση. Σε έναν σουρεαλιστικό κόσμο, ο Παρθενώνας εκπροσωπεί την ιστορική ταυτότητα της Αθήνας, αλλά και το παράδοξο της διαχρονικότητας και της φθαρτότητας. Η αθηναϊκή πολυκατοικία είναι ένα μέρος της καθημερινής ζωής των Αθηναίων, σύμβολο της αστικής μελαγχολίας.  Οι Κυκλάδες είναι το αρχέτυπο του ελληνικού καλοκαιριού και της ονειροπόλησης.

Για μένα, αυτά τα τρία θέματα αντιπροσωπεύουν τον διάλογο ανάμεσα στην ιστορία, την καθημερινότητα και το φαντασιακό.

Σε ένα σουρεαλιστικό πλαίσιο, αποκτούν νέες διαστάσεις, επιτρέποντας την επανεξέταση και την επαναπλαισίωση των γνώριμων στοιχείων της ελληνικής ταυτότητας και της ανθρώπινης εμπειρίας.

ΜΑΠ: Συνηθίζετε να συνοδεύεται τις εικόνες του Athens Surreal με στίχους από ποιήματα. Μιλήστε μας γι’ αυτή τη σχέση. Πόσο δομική είναι η ποίηση για τις εικόνες που παράγετε;

ΤΜ: Η σχέση των εικόνων και της ποίησης είναι σημαντικό στοιχείο κάθε φορά της οπτικής αφήγησης.

Κάποιες φορές η ποίηση επιχειρεί να εμπλουτίσει ή να επεκτείνει την αφήγηση της εικόνας και άλλες φορές είναι η αφετηρία και η γενεσιουργός δύναμη πίσω από μία εικόνα.

Για παράδειγμα, στίχοι του Αργύρη Χιόνη, από την έκδοση “Η φωνή της Σιωπής”, με έχουν οδηγήσει στη δημιουργία μιας σειράς εικόνων λειτουργώντας ως η βασική έμπνευση.

Όταν τα δέντρα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων

Θα ’ρθει μια μέρα που τα δέντρα θα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων και θα σταματήσουν να παράγουν ίσκιο, θροΐσματα κι οξυγόνο. Θα πάρουνε τις ρίζες τους και θα φύγουν.

Μεγάλες τρύπες θα μείνουνε στη γη εκεί που ήταν πριν τα δέντρα. Όταν οι άνθρωποι καταλάβουνε τι έχασαν, θα πάνε και θα κλάψουνε πικρά πάνω απ’ αυτές τις τρύπες. Πολλοί θα πέσουν μέσα. Τα χώματα θα τους σκεπάσουν. Κανείς δεν θα φυτρώσει.

ΜΑΠ: Φαίνεται να αγαπάτε, ιδιαίτερα, το ροζ. Αν ισχύει αυτή η παρατήρηση, μιλήστε μας γι’ αυτή τη σχέση και, γενικότερα, για την χρωματική παλέτα του έργου σας.

Το ροζ-πορτοκαλί του αττικού ουρανού, το χρυσαφί και το βιολετί που αναδύεται στις σκιές της Αθήνας—όλα αυτά τα χρώματα αποτελούν για εμένα το χρωματικό φάσμα της Αθήνας κυρίως την ώρα του ηλιοβασιλέματος όπου η πόλη μεταμορφώνεται.

ΜΑΠ: Η σουρεάλ Αθήνα της Τίνας Μαρινάκη φαίνεται πως ήρθε για να μείνει. Πως οραματίζεστε το μέλλον του Athens Surreal;

Θα ήθελα το project να συνεχίσει να εξελίσσεται ως μια διαρκής πρόκληση στη διερεύνηση της τομής μεταξύ φυσικού χώρου και ψηφιακών μέσων, αμφισβητώντας τις καθιερωμένες συμβάσεις και επανεξετάζοντας τον ρόλο της απεικόνισης στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης.

Στόχος μου είναι να αναζωογονήσει και να επαναδιαμορφώσει την εμπειρία του χώρου, προσκαλώντας νέες προσεγγίσεις και προοπτικές.

Επιπλέον, επιδιώκω τη φαντασίωση και τον σχεδιασμό εναλλακτικών πραγματικοτήτων, ενσωματώνοντας περισσότερες δημιουργικές διαδικασίες και καινοτόμα εργαλεία για την εξερεύνηση νέων καλλιτεχνικών διαδρομών.

Σύντομο Βιογραφικό

Η Τίνα Μαρινάκη είναι αρχιτέκτονας και visual artist. Είναι απόφοιτη από τη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Πατρών και κατέχει μεταπτυχιακό τίτλο M.S. in Advanced Architectural Design από το Columbia University. 

Είναι η δημιουργός του creative studio Athens Surreal, μιας ψηφιακής εικαστικής πλατφόρμας που συνδυάζει την ανθρώπινη φαντασία με εργαλεία τεχνητής νοημοσύνης, επανασυστήνοντας την πόλη της Αθήνας μέσα από μια σουρεαλιστική διάσταση. Εργάζεται, επίσης, ως architectural designer στο γραφείο Bernard Tschumi Architects στη Νέα Υόρκη.

Έχει διατελέσει αρχισυντάκτρια του Archisearch.gr, έχοντας συνεπιμεληθεί το συνέδριο ΕΣΩ, το διεθνή διαγωνισμό ιδεών Pandemic Architecture (2020) και την έκθεση Size Matters στο Περίπτερο των ΗΠΑ στη ΔΕΘ (2019). Έργα της έχουν εκτεθεί στη 15η Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας, το Μουσείο Μπενάκη, την 6η Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής του Tallinn, τη Διεθνή Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής Τοπίου της Βαρκελώνης και το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στην Αθήνα. 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΣΟΦΙΑ ΣΟΦΙΑΝΟΥ

RELATED ARTICLES