Μια Σχολή Ιππασίας στο Λονδίνο το 2080. | Πτυχιακή εργασία της Αριάδνης Ντόριζα

Η πτυχιακή εργασία της Αριάδνης Ντόριζα αφορά στην ενσωμάτωση ενός εργαστηρίου δερμάτινων προιόντων σε μια σχολή ιππασίας, στην δημιουργία ενός χώρου με διττή χρήση, σχεδιασμένου σύμφωνα με περιβαλλοντικές αρχές σχεδιασμού, όπου η τέχνη του δέρματος και οι ιππικές πρακτικές αλληλεπιδρούν και αλληλοτροφοδοτούνται. Ερευνώντας για τον ρόλο της τεχνολογίας και αναγνωρίζοντας την εξάρτηση μας από ψηφιακά μέσα και εργαλεία, η παρούσα εργασία αναζητά την θέση που μπορεί να έχει σήμερα το χειροποίητο προϊόν και η τεχνογνωσία παραγωγής του. 

Το παρόν έργο αφορά την ενσωμάτωση ενός προσαρμοσμένου εργαστηρίου χειροποίητων δερμάτινων προϊόντων σε μια σχολή ιππασίας, η οποία βρίσκεται στο Μπέκτον, Νιούχαμ, του Ανατολικού Λονδίνου.

Η πρωτοβουλία αναπτύχθηκε ως απάντηση στις εξελισσόμενες ανάγκες των χώρων εκπαίδευσης, ειδικά ενόψει της πρόσφατης αλματώδους ανάπτυξης της τεχνητής νοημοσύνης.

Παρά τη μακρόχρονη παρουσία της τεχνολογίας στη ζωή μας, η πρόσφατη, ευρεία υιοθέτησή της εγείρει ανησυχίες σχετικά με την υπερβολική εξάρτηση μας από τα ψηφιακά εργαλεία. Κυρίως καθώς ενέχεται ο κίνδυνος έκλειψης των θεμελιωδών δεξιοτήτων και της πλούσιας εμπειρίας που προκύπτει από τη μοναδικότητα και την ατέλεια των χειροποίητων αντικειμένων—στοιχεία που συχνά υποβαθμίζονται στη μαζική παραγωγή.

Η συζήτηση αυτή αναβιώνει τις ανησυχίες που διατύπωσε ο Σαλβατόρε Φεραγκάμο (1898-1960), για τις συνέπειες της παραγωγής μέσω γραμμών συναρμολόγησης στην κατασκευή υποδημάτων.

Ο στόχος του έργου είναι να διατηρήσει την ευαισθησία, την ποιότητα και την αυθεντικότητα των χειροποίητων προϊόντων, ενώ ταυτόχρονα να δημιουργήσει ένα δυναμικό περιβάλλον όπου η τέχνη του δέρματος και οι ιππικές πρακτικές αλληλοτροφοδοτούνται μέσω της ανταλλαγής γνώσεων.

Η σχολή ιππασίας υφίσταται μια εκτενή αναδιαμόρφωση, η οποία συγχωνεύει τις υπάρχουσες εγκαταστάσεις με το εργαστήριο. Αυτή η διττή χρήση του χώρου επιτρέπει την παραγωγή προσαρμοσμένων μποτών ιππασίας και σελλών, συνδέοντας τη χειροτεχνία με τη χρηστικότητα στον ιππικό τομέα. Η δημιουργία μιας συνεργατικής σχέσης μεταξύ των δύο αυτών τομέων αποσκοπεί στην ενίσχυση τόσο της εξειδίκευσης των προϊόντων όσο και της απόδοσης των αθλητών.

Η αρχιτεκτονική μορφή του κτηρίου αντηχεί τις κυκλικές κινήσεις των αλόγων στο μανέζ, αποτυπώνοντας και ανακλώντας την ενέργεια που παράγεται στον αγωνιστικό χώρο.

Το κτήριο εκτείνεται σε δύο ορόφους, με τους στάβλους στον ισόγειο και το εργαστήριο, καθώς και ιδιωτικά θεωρεία, στον επάνω όροφο. Το αρχιτεκοτινικό σχέδιο συνδυάζει την παραδοσιακή αρχιτεκτονική γλώσσα με τις σύγχρονες περιβαλλοντικά βελτιστοποιημένες λύσεις, εξασφαλίζοντας τόσο αισθητική ποιότητα όσο και λειτουργικότητα.

Οι υπάρχουσες κατασκευές στον χώρο, οι οποίες αποτελούνται κυρίως από τσιμεντόλιθους και ξύλινες τάβλες, έχουν επαναχρησιμοποιηθεί για τη διαμόρφωση των τοίχων του νέου κτηρίου, μειώνοντας σημαντικά το αποτύπωμα άνθρακα του.

Η κύρια δομή του κτηρίου αποτελείται από σταυρωτή επικολλητή ξυλεία (CLT) και σύνθετες πλάκες από ξύλο και σκυρόδεμα, ενώ η εξωτερική επένδυση του κτηρίου περιλαμβάνει χαλκό, συμπεριλαμβανομένων των στοιχείων της στέγης.

Το εργαστήριο, το οποίο τοποθετείται κεντρικά, προσφέρει πανοραμική θέα τόσο στην αρένα ιππασίας όσο και στους χώρους κατασκευής, διευκολύνοντας τη διαρκή οπτική αλληλεπίδραση μεταξύ των ιππέων και των τεχνιτών.

Η διάταξη του εργαστηρίου ακολουθεί τη ροή της παραγωγής, με κάθε στάδιο της δημιουργίας σαμαριών και μπότες να αντιστοιχεί σε μια γραμμή παραγωγής, από την είσοδο του κοινού έως τα τελικά προϊόντα.

Στο κέντρο του εργαστηρίου, ένας μεσαζόντας όροφος συνδέει τους στάβλους μέσω μιας ράμπας, η οποία έχει σχεδιαστεί για την εφαρμογή των σαμαριών στον επάνω όροφο.

Το κτήριο πληροί τις απαιτήσεις ενός μηδενικών εκπομπών άνθρακα έργου (net zero carbon), ακολουθώντας τις κατευθυντήριες γραμμές του Chartered Institution of Building Services Engineers (CIBSE). Οι εκπομπές άνθρακα κατά τη λειτουργία ελαχιστοποιούνται μέσω της εφαρμογής παθητικών συστημάτων θέρμανσης και εξαερισμού.

Η περίσσεια θερμότητας από τα άλογα εξάγεται από τους στάβλους και χρησιμοποιείται για την προθέρμανση του φρέσκου αέρα, ο οποίος στη συνέχεια τροφοδοτεί το εργαστήριο στον επάνω όροφο.

Η απομένουσα ενεργειακή κατανάλωση του κτηρίου καλύπτεται πλήρως μέσω ενός φωτοβολταϊκού συστήματος.

Στο μέλλον, η ανάπτυξη ενός εργοστασίου αναερόβιας καύσης κοπριάς για την παραγωγή και αποθήκευση φυσικού αερίου μπορεί να ενισχύσει περαιτέρω τη βιωσιμότητα και το καινοτόμο δυναμικό του έργου.

Συνδυάζοντας την παραδοσιακή τεχνική με σύγχρονες περιβαλλοντικές πρακτικές, η πρωτοβουλία αυτή εξασφαλίζει ένα βιώσιμο και δυναμικό μέλλον τόσο για την τέχνη του δέρματος όσο και για τις ιππικές δραστηριότητες.

Στοιχεία έργου
Τίτλος έργου Μια Σχολή Ιππασίας στο Λονδίνο το 2080.
Τύπος έργου Πτυχιακή εργασία
Φοιτήτρια Αριάδνη Ντόριζα
Επιβλέποντες καθηγητές Matthew Heywood, Michael Stacey
Ημερομηνία παρουσίασης Μάιος 2024
Πανεπιστημιακό ίδρυμα Bartlett School of Architecture, UCL
Κείμενο από την δημιουργό

Ariadne Dorizas’ thesis focuses on the integration of a leather workshop into a horse riding school, creating a dual-purpose space, designed according to environmental principles, and where the art of leathercraft and equestrian practices interact and mutually enrich each other. By exploring the role of technology and acknowledging our dependence on digital media and tools, this work seeks to define the place that handmade products and the craftsmanship behind their production can hold in today’s world.

This project encompasses a bespoke leather workshop integrated within a riding school located in Beckton, Newham, East London.

The initiative was conceived in response to how learning environments will evolve, particularly in light of the recent surge in artificial intelligence.

Although technology has long been significant in our lives, its widespread adoption raises concerns about over-reliance on digital tools. Such dependency risks diminishing essential skills and the rich experiences derived from the uniqueness and imperfection inherent in handcrafted items— qualities often lost in mass production.

This discourse revisits concerns articulated by Salvatore Ferragamo (1898-1960), who lamented the implications of assembly line production in shoemaking.

The project seeks to preserve the delicacy, quality, and authenticity of handcrafted goods while fostering a dynamic environment where leathercraft and equestrian practices enhance each other through knowledge exchange.

The riding school undergoes a comprehensive retrofitting that merges its facilities with a leather workshop. This dual-purpose design enables the production of bespoke riding boots and saddles, linking craftsmanship to their practical use in the equestrian context. By establishing a synergy between these two disciplines, the project aims to optimize both product specialization and the performance of athletes.

The architectural form of the building resonates with the cyclical movements of horses in the arena, capturing and reflecting the energy generated within the competition space.

The structure spans two stories, with stables on the ground floor, while the leather workshop and viewing areas are on the upper level. The architectural design integrates a vernacular language with modern, environmentally optimized solutions, ensuring both aesthetic appeal and functionality.

Existing structures on the site, predominantly constructed from concrete blocks and wooden panels, have been repurposed to form the walls of the new building, significantly reducing its embodied carbon footprint.

The main structure is made from cross-laminated timber (CLT) and composite slabs of timber and concrete, while the exterior is clad in Corten sheets, including the roofing.

Positioned centrally, the workshop offers panoramic views of both the riding arena and the crafting spaces, facilitating visual interaction between riders and artisans.

The workshop layout is organized, mapping out each stage of saddle and boot production, resembling a production line, extending from the public entrance to the finished products.

At the heart of the workshop, a mezzanine level connects to the stables via a ramp, designed for saddle fitting on the upper floor.

This project is a net-zero carbon building, following the guidelines of the Chartered Institution of Building Services Engineers (CIBSE). Operational carbon emissions are minimized through passive systems.

Excess heat generated by the horses is extracted from the stables and utilized to condition fresh air, which is then supplied to the workshop above.

The building’s energy demands are fully offset through a photovoltaic system.

Future developments may include the production and storage of biogas derived from an anaerobic digestion plant on site, further enhancing the sustainability and innovative potential of this project.

By combining traditional craftsmanship with contemporary environmental practices, this initiative ensures a vibrant and sustainable future for both leathercraft and equestrian activities.

Facts & Credits
Project title A Bespoke Leather Workshop within a Riding School in London
Type Thesis Project
Student Ariadne Doriza
Supervisors Matthew Heywood, Michael Stacey
Presentation Date May 2024
University Bartlett School of Architecture, UCL
Text by the author