Σε αυτή την ανακαίνιση ενός Αθηναϊκού διαμερίσματος του ’70 από την αρχιτέκτονα Γεωργία Τσαζή ως προσωπική της κατοικία και γραφείο, αυτές οι δύο συνθήκες συνυπάρχουν σε μια λεπτή ισορροπία — ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός λειτουργεί εδώ ως μεσολαβητής, μεταφράζοντας τη λειτουργική ανάγκη σε ποιητική εμπειρία. H έννοια ενός «ιερού συναισθημάτων» αποτελεί το κύριο νήμα που συνδέει χωρικές μνήμες των προηγούμενων ενοίκων με την τωρινή αισθητική ταυτότητα του χώρου, αποτελώντας μια γέφυρα με το παρελθόν.
In this renovation of a 1970s Athenian apartment by architect Georgia Tsazi as her personal home office, these two conditions coexist in a delicate balance — the architectural design acts as a mediator, translating functional necessity into a poetic experience. The concept of a “sanctuary of emotions” is the main thread connecting the spatial memories of previous tenants with the current aesthetic identity of the space, forming a bridge to the past.
[υπό τους ήχους των Κόρε Ύδρο]
Άλφα και Βήτα Ίσον Γάμα μείον Δέλτα
Τρίζουν τα τζάμια και σκίζονται οι κουρτίνες
Και κόβονται τα αστεία, όταν έρχονται οι τέκτονες
Λεβητοστάσια και κλίβανοι ανάβουν
[…]
Τρέμουν τα φώτα και πέφτουν οι σοβάδες
Και παγώνουν τα χαμόγελα, όταν έρχονται οι τέκτονες
Αμφιβολία δεν υπάρχει στον αέρα
(σ’ αυτούς τους κόλπους δεν εντάσσονται οι σε σύγχυση)
Διαβήτης, γνώμονας, κρανίο και οστά
Α + Β = Γ – Δ
Το έργο αφορά την ανακαίνιση ενός τυπικού αθηναϊκού διαμερίσματος της δεκαετίας του 1970 στην περιοχή του Ζωγράφου το οποίο μετατράπηκε σε υβριδικό χώρο κατοικίας και αρχιτεκτονικού γραφείου. Η παρέμβαση κινήθηκε πάνω σε δύο κύριους άξονες: την ενοποίηση των χώρων και τη δημιουργία ενός συναισθηματικού πλαισίου μνήμης.
The project is about a renovation of a typical 1970s Athenian apartment in the Zografou district, which has been transformed into a hybrid space of residence and architectural studio. The design process was structured around two main axes: the unification of spaces and the creation of an emotional framework of memory.
Το διαμέρισμα αρχικά ακολουθούσε την κλασική τυπολογία των αθηναϊκών κατοικιών του ’70: διακριτοί χώροι, μακρινοί διάδρομοι και αυστηρά όρια μεταξύ κουζίνας, καθιστικού και υπνοδωματίων. Η νέα αρχιτεκτονική πρόταση ανέτρεψε αυτή τη λογική, επιδιώκοντας την ενότητα και τη ροή.
Originally, the apartment followed the classical typology of Athenian housing of the 1970s — distinct rooms, long corridors, and rigid separations between kitchen, living room, and bedrooms. The new architectural proposal overturned this logic, aiming for spatial continuity and fluidity.
Η κουζίνα ενοποιήθηκε με το καθιστικό, δημιουργώντας έναν ενιαίο, φωτεινό χώρο. Η επέμβαση στον φωταγωγό, μέσω της φραγής του και της δημιουργίας νέου όγκου, αναδιαμόρφωσε ριζικά τη ροή του φυσικού φωτός και των κινήσεων. Η λειτουργική διάκριση μεταξύ κατοικίας και γραφείου επιτεύχθηκε όχι μέσω τοίχων, αλλά μέσω όγκων σε χρώμα που ορίζουν τις διαφορετικές ενότητες χωρίς να διακόπτουν τη συνέχεια του χώρου.
The kitchen was unified with the living area, forming a single, bright open space. Intervention in the former light well — by closing it off and creating a new volumetric element — radically redefined both the natural light flow and the movement patterns within the apartment. The functional distinction between home and workspace was achieved not through walls, but through colored volumes that define the different zones while maintaining the overall spatial coherence.
Κεντρικός άξονας του σχεδιασμού υπήρξε η έννοια ενός «ιερού συναισθημάτων»: η ανάγκη να διατηρηθεί η μνήμη των προηγούμενων κατοίκων — μιας οικογένειας προσφύγων από την Κωνσταντινούπολη. Οι απόγονοί τους έφεραν μαζί τους από τα Πριγκηπονήσια τα έπιπλα και τις μνήμες τους. Ανάμεσά τους, ο κεντρικός μπουφές για την τηλεόραση, κατασκευασμένος με την τεχνική της φλωρεντινής μαρκετερί, αποτέλεσε σημείο αναφοράς για τη σύλληψη του νέου χώρου. Το σκοτεινό ξύλο του μεταφράστηκε αρχιτεκτονικά στην επιλογή καπλαμά καρυδιάς για την κουζίνα, ως αναφορά στις σκούρες ξύλινες επιφάνειες των επίπλων λειτουργώντας ως υλική και συναισθηματική γέφυρα με το παρελθόν.
The concept of a “sanctuary of emotions” lies at the heart of the design — the intention to preserve the memory of the apartment’s former inhabitants: a family of refugees from Constantinople. Their descendants had brought with them both their furniture and their stories from the Princes’ Islands. Among them, a central television buffet, crafted with the Florentine marquetry technique, became a symbolic reference for the new design. Its dark wood was translated architecturally into the use of walnut veneer in the kitchen, serving as both a material and emotional bridge with the past.
Τα αρχικά πατώματα από ξύλινο παρκέ διατηρήθηκαν και αποκαταστάθηκαν, διατηρώντας τη θερμή υλικότητα του διαμερίσματος. Παράλληλα, πραγματοποιήθηκε πλήρης αναβάθμιση των ηλεκτρολογικών και μηχανολογικών εγκαταστάσεων, ώστε ο χώρος να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες ενεργειακής απόδοσης και άνεσης. Διατηρήθηκε το αρχικό ύψος των χώρων ενώ έγιναν τοπικά επεμβάσεις μόνωσης.
The original wooden parquet floors were preserved and restored, maintaining the apartment’s tactile warmth. Simultaneously, a complete upgrade of the electrical and mechanical installations was carried out to meet current standards of energy efficiency and comfort. The original ceiling height was retained, with localized interventions for thermal insulation where needed.
Η αισθητική ταυτότητα του χώρου συμπληρώνεται από μια μικρή συλλογή τρισδιάστατων εκτυπώσεων αρχαιολογικών αντιγράφων — μικρής κλίμακας προτομές και ανάγλυφα από την ενασχόληση της αρχιτεκτόνισσας με την αρχαιολογία και την ανάδειξη μνημείων. Παράλληλα, ζωγραφικά σκίτσα και αρχιτεκτονικά σχέδια εκτίθενται στους τοίχους του γραφείου, ενισχύοντας την αίσθηση ενός χώρου δημιουργίας και έρευνας.
The interior’s aesthetic identity is complemented by a small collection of 3D-printed archaeological replicas — small-scale busts and reliefs reflecting the architect’s engagement with archaeology and heritage preservation. In parallel, sketched drawings and architectural studies are displayed on the studio walls, reinforcing the sense of a space dedicated to creativity and research.
Η συστέγαση κατοικίας και επαγγελματικού χώρου αποτέλεσε κεντρική πρόκληση. Ο σχεδιασμός επεδίωξε την ισορροπία ανάμεσα στη δημόσια και ιδιωτική χρήση, με σαφείς χωρικές ενδείξεις: διαφορετικές στάθμες φωτισμού, αλλαγές υλικών και χρωματικών τόνων. Η κατοικία και το γραφείο συνυπάρχουν σε μια λεπτή ισορροπία — ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός λειτουργεί εδώ ως μεσολαβητής, μεταφράζοντας τη λειτουργική ανάγκη σε ποιητική εμπειρία.
The coexistence of domestic and professional space represented a central design challenge. The solution sought to balance public and private uses through clear spatial cues: different lighting levels, variations in materials, and subtle chromatic shifts. Residence and studio coexist here in a delicate equilibrium — where architectural design becomes a mediator, translating functional requirements into a poetic spatial experience.
Σύντομο Βιογραφικό – Short Bio
[Αντί φωτογραφίας η Γεωργία Τσαζή παραθέτει ένα ποίημα για την τελετουργική διαδικασία στην οποία μπαίνει ο αρχιτέκτονας σαν άλλος “σαμάνος” για την έμπνευση της κεντρικής συνθετικής ιδέας]
Ο σαμάνος
Τα βράδια ντύνομαι σαμάνος
Διαβήτης, χάρακας, χαρτί
Πώς να χωρέσω στην τομή
Τις αναμνήσεις ψάχνω
Στα τύμπανα παίζω ένα ρυθμό
Ψάχνω να βρώ αυτό που ήδη θέλω
Ο Χαμηλάκης λέει σύνδρομο της Βεργίνας
Αλλού θάψαμε τον Φίλιππο κι αλλού τον Αρριδαίο
Παλιούς μαστόρους προσκαλώ
Τους βγάζω χάδια τους τρατάρω
Στο ράσο μου βροντάω τα κουδούνια
Μήπως μ’ ακούσεις και βιαστείς
Το πρόσωπό μου βάφω τελετουργικά
Τα πούπουλα ένα-ένα ισιώνω
Έλα καλό μου πνεύμα από παλιά
Βιάσου, τρέξε κοντά μου, έλα
Ξάφνου το πνεύμα αναθαρρά
Χτυπά βαρύ μπαστούνι
Ήρθα, τί θέλεις; Θα σε δω;
Τί θες να ζωντανέψεις πάλι
Αν ‘ήξερα τί ήθελα να βρω
Θα ΄μουν αρχαιολόγος
Κι αν έλεγα ότι ήξερα
Θα ‘χα άγνοια μεγάλη
Προχώρα τους συλλογισμούς
Μη με κρατάς πολύ εδώ
Κοντεύω να πεθάνω
Δεν προχωράμε με το αν
Το “πέθανα” το έχει μέσα
Θα ΄ρθεις να ζήσεις γύρω εδώ;
Να σε καλώ να εμφανιστείς
Απ΄τα παλιά να γεννηθείς
Όταν μου ‘ναι δύσκολο να ζήσω
Κι όταν δεν θέλω να σου πω
Το βλέπεις εκείνο το βουνό;
Σε μια σπηλιά χώσου κοιμήσου
Μην ξαγρυπνήσεις πριν σου πω
Είμαι χαρούμενη μαζί σου
Το πνεύμα ήταν λυπημένο
Καλό μου πνεύμα τί έγινε;
Μήπως σε στενοχωρώ;
Δεν είναι δίκαιο το ξέρω
Ίσως το παράκανα, ας πάμε παραπέρα
Το πνεύμα χώρισε στα δυο
Για να χωρέσει να κουρνιάσει
Κι όταν βολεύτηκε στην αγκαλιά
Μου είπε εντάξει θα σου πω
Αν θα ξανάρθω να σε δω
Αν εννοείς στο όνειρο, σου είπα δεν το ξέρω
Μα αν εννοείς να ζήσουμε μαζί
Αυτό θα ήταν ολέθριο και ζοφερό
Για μένα
Και για σένα
Μην με καλείς χωρίς σκοπό
Κιντύνεψα να πεθάνω
Αν μ’ αγαπάς χαιρέτα με
Παράτα τα μολύβια
Δόλιο παιδί αυτό ήταν
Μάθε να ζεις μακριά μου
Γιατί ποτέ σαμάνος δε χόρτασε
Χαρούμενο τραγούδι
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Άργος Αργολίδος. Σπούδασα στην Αθήνα στην Αρχιτεκτονική του Μετσοβίου Πολυτεχνείου ενώ βρέθηκα στην Μασσαλία και στο Pforzheim της Γερμανίας για σπουδές και δουλειά. Ταξίδεψα πολλές φορές μόνη μου με το τρένο την διαδρομή νότια Γαλλία-Ιταλία και κρατώ αυτή την ανάμνηση βαθειά μέσα μου.
I was born and raised in Argos, Argolis. I studied architecture at the National Technical University of Athens, while also spending time in Marseille and Pforzheim, Germany, for study and work. I traveled many times alone by train from southern France to Italy, and I cherish those memories deeply.
Τα παιδικά μου καλοκαίρια τα πέρασα στο πατρικό της μητέρας μου στην Αιτωλοακαρνανία, σε ένα χωριό που ήταν κρεμασμένο σε ψηλά άγρια βουνά με έλατα πάνω από τις λίμνες Τριχωνίδα και Λυσιμαχεία. Η απομόνωση του χωριού έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επανανοηματοδότηση του χώρου, των πέτρινων σπιτιών και της ίδιας της φύσης ως μέσου παιχνιδιού και εξερεύνησης. Η φροντίδα της αυλής από τον σπιτονοικοκύρη, το ασβέστωμα των πλακών, η φεγγαρόπετρα ως γλάστρα, το βαθούλωμα στον πλάτανο ως “θέση” δείχνει για μένα την σημασία του ιδιοκτήτη ως εμπειρικό αρχιτέκτονα και τον εμπιστεύομαι απόλυτα μέχρι και σήμερα. Η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα ως μηχανικός είναι να συντηρήσω αυτό το σπίτι με τις ασβεστωμένες πλάκες.
I spent my childhood summers at my mother’s family home in Aetolia-Acarnania, in a village perched high in the wild mountains with fir trees above the lakes of Trichonida and Lysimachia. The isolation of the village played a decisive role in redefining the space, the stone houses, and nature itself as a means of play and exploration. The care of the yard by the landlord, the whitewashing of the slabs, the moonstone as a flowerpot, the hollow in the plane tree as a “seat” show me the importance of the owner as an empirical architect, and I trust him completely to this day. The biggest challenge for me as an engineer is to maintain this house with its whitewashed slabs.
Η νοσταλγία των παιδικών μου αναμνήσεων γέννησε -στην ενηλικίωση- την αγάπη για την αρχαιολογία και την αποκατάσταση του χαμένου παρελθόντος. Έκανα μεταπτυχιακές σπουδές στην Αρχαιολογία στο ΕΚΠΑ και στην ανάδειξη αρχαίων αντιγράφων μέσω της τεχνολογίας 3d printing. Το 2019 επελέγην ως συμμετέχουσα ομιλήτρια σε θέματα εθνικής κληρονομιάς στο 3ο Διεθνές Forum Δημιουργίας και Κληρονομιάς της Unesco στην Κίνα. Συνεχίζω ως υποψήφια διδάκτωρ στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας.
The nostalgia of my childhood memories gave rise, in adulthood, to a love of archaeology and the restoration of the lost past. I completed postgraduate studies in Archaeology at the National and Kapodistrian University of Athens and in the restoration of ancient copies using 3D printing technology. In 2019, I was selected as a participating speaker on national heritage issues at the 3rd UNESCO International Forum on Creation and Heritage in China. I am continuing as a doctoral candidate in the Department of History and Archaeology.
Με απασχολεί πολύ η ηθική της αρχιτεκτονικής, η ειλικρίνεια, η βιωσιμότητα και η μηχανική. Έχω τον υπέρτατο σεβασμό για την λαϊκή αρχιτεκτονική και τον παλιό μάστορα.
I am very concerned with the ethics of architecture, honesty, sustainability, and mechanics. I have the utmost respect for folk architecture and the old craftsmen.
Facts & Credits
Project title A Sanctuary of Emotions: An Architect Living and Designing Between Zografou, the Princes’ Islands, and 1970s Athens
Typology Residential – Office, Renovation
Location Athens
Architect Engineer Georgia Tsazi
Electrical Engineering Ispecs
Wood Constructions Pavlos Koumpis, Panagiotis Kapetanos
Special Furniture Morphos Design
Photography Eleni Grigoratou
Text provided by the architects
READ ALSO: MICRO-LIVING // The skin I live in | by MoY Studio