Το Archisearch αποχαιρετά το Δημήτρη Φατούρο, αρχιτέκτονα, ζωγράφο, πρύτανη του ΑΠΘ, τεχνοκριτικό, ποιητή, και πρώην υπουργό Παιδείας.

Ο Δημήτρης Φατούρος, μια σπουδαία και πολυσχιδής προσωπικότητα γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928 και σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, από όπου αποφοίτησε το 1952. Στις τελευταίες τάξεις του Γυμνασίου, από το 1945 έως το 1947, παρακολούθησε μαθήματα στο εργαστήριο του ζωγράφου και αρχιτέκτονα Παναγιώτη Μάρθα.



Η ακαδημαϊκή πορεία του ξεκίνησε το 1953, στη θέση του Επιμελητή στο ΕΜΠ, αρχικά στην έδρα του Δημήτρη Πικιώνη και αργότερα σε εκείνη του Χατζηκυριάκου-Γκίκα. Το 1959 εξελέγη Καθηγητής στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου αποτέλεσε ιδιαίτερα σημαντική φυσιογνωμία, και δίδαξε έως το 1996, με την επιρροή του να συνεχίζει μετά το πέρας της διδασκαλίας του.

Στη σημαντική ακαδημαϊκή καριέρα του Δημήτρη Φατούρου συγκαταλέγονται επίσης η ανακύρηξή του ως επίτιμο διδάκτωρ της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Πανεπιστημίου Πατρών και του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, καθώς και η διεθνής παρουσία του με διαλέξεις σε Σχολές Αρχιτεκτονικής στην Ευρώπη, την Ασία και την Αυστραλία, ενώ το 1966 υπήρξε visiting fellow στο Πανεπιστήμιο του Yale. Ο ρόλος του Δημήτρη Φατούρου ήταν σημαντικός στο σχηματισμό του μεταπολεμικού μοντερνισμού στην Ελλάδα, αλλά και η στις συζητήσεις αφενός για το ρόλο της Αρχιτεκτονικής σε περιόδους έντονων κοινωνικών μετασχηματισμών, αφετέρου για την οργάνωση και τον εκσυχρονισμό των δομών του Ελληνικού Πανεπιστημίου.



Συγγραφέας πάνω από από είκοσι βιβλίων για την Αρχιτεκτονική, και περισσότερων από τριακόσια επιστημονικά άρθρα για την αρχιτεκτονική και την τέχνη, καθώς και επιμελητής των εκδόσεων του «Εργαστηρίου Αρχιτεκτονικής Εσωτερικών Χώρων και Βιομηχανικής Αισθητικής», το οποίο ίδρυσε και διηύθυνε.

Ο Δημήτρης Φατούρος υλοποίησε περισσότερα από 150 αρχιτεκτονικά έργα, υιοθετώντας μια λογική σχεδιασμού που συνδύαζε τη σύγχρονη αρχιτεκτονική με τη λογική του ελληνικού τοπίου. Στις συνθέσεις του κυριαρχεί η μικροκλίμακα καθώς και η καθαρότητα της μορφής, με έμφαση στον τρόπο που ο άνθρωπος βιώνει το χώρο, και το χειρισμό των ενδιάμεσων ορίων.

Στο έργο του συγκαταλέγονται δημόσια κτήρια όπως η Εθνική Πινακοθήκη, τα τρία μουσεία του Πολύγυρου (1970), των Φιλίππων (1961) και της Kαβάλας (1963-1964), το Κολυμβητήριο στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων του Πειραιά (1959), το περίπτερο των ¨Οίνων Σάμου¨ στη Δ.Ε.Θ. (1960) το Περίπτερο των 3Δ της Υφαντουργίας Δημητριάδη στη Δ.Ε.Θ. (1961), το Σχολικό Συγκρότημα στο Λαγκαδά (με Β. Γιαννάκη 1964-1967), το εργοστάσιο Καζάζη στη Θέρμη (με Β. Γιαννάκη 1976) καθώς και το Κέντρο Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Οικονομικού Δικαίου (με Γ. Μπαξεβάνη, Γ. Παναγιωτίδη, Κ. Πασιά, 1980-1985).

Σημαντικά είναι και τα έργα του όπου πειραματίζεται σε προγράμματα κατοικιών, όπως αυτά του Πανοράματος (οικία Καζάζη 1963-1964), του Μαρκόπουλου (1994), και της Αίγινας (1996-1997).

Το 2018, εγκαινιάστηκε στο Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, η έκθεση με τίτλο «Δημήτρης Α. Φατούρος, Εικαστική Δίοδος, Αρχείο 1966», σε επιμέλεια της Κορίνας Φιλοξενίδου και της Κατερίνας Κοτζιά, μια γνωριμία με το ζωγραφικό έργο του Δημήτρη Φατούρου. Η έκθεση περιλάμβανε περισσότερα από 120 ζωγραφικά έργα καθώς και συμπληρωματικό υλικό σε προθήκες, 95 σχέδια, λάδια και σκίτσα – έργα που διακρίνονται από τη ζωντάνια του χρώματος και την ευαισθησία τους.

“Τώρα έχω πιο πολλές αμφιβολίες απ ό,τι όταν ήμουν νέος. Χωρίς την αμφιβολία δεν μπορείς να γίνεις τίποτα.Το ζήτημα, πλέον, είναι το πώς συντάσσεται κανείς με την καθημερινότητα.Τα όρια και οι διαδρομές είναι στοιχεία του συντονισμού των πραγμάτων στον χώρο και τον χρόνο. Τα όρια είναι πάντα μεταθετά, διαφόρων κατηγοριών. Οι λέξεις που απομένουν, οι λέξεις είναι το πολυτιμότερο στοιχείο στην ανθρώπινη ζωή και θέλουν προσοχή περισσότερη απ’ την «πραγματικότητα».”
– Δημήτρης Φατούρος, συνέντευξη στην Βίκυ Χαρισοπούλου για το Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων το 2018


RELATED ARTICLES